1,5 Aylık Bir Mektup

24.12.2007

Babaolmak.com’a bir yazı yazıp, Flickr‘da birkaç fotografına bakıp bilgisayarı annene devrettim, mutfağa gidip kocaman bir bardak su içip anneni en kızdıracak şekilde bardağı ters çevirip bulaşıklığa geri koydum ve banyoya girmek yerine senin odana geldim. (Gelmeden önce de bizim yatak odasına uğrayıp annenin sana sayfalar yazdığı defteri aldım) (Defterin diğer başına yazıyorum bu satırları…)

Yatağının karşısındaki koltuktayım. Bir kolunu bu tarafa atmış olsan da arkan dönük bana. Sadece bir elin bu tarafta. Bir de kokun.

Büyüyotsun bebeğim. Her gün değişiyor, bizi inanılmaz heyecanlandıran yeni şeyler yapıyorsun. Her biri bir mucizeyle eş değer bizim için. Aylardır olduğu gibi gözümüzün tam içine bakıyor olsan da artık çok daha anlamlı, her seferinde bir şeyler anlatıyormuş gibi bakıyorsun. Herhangi bir durum karşısında mutluluğunu veya tepkini belli ediyorsun artık. Hatta sadece jest ve mimiklerinle değil sesinle de tepki vermeye başlıyorsun. Her bir güülüşün, anlamlı bakışın, ufacık kahkahaların içimizde kelebekler uçuşturuyor, heyecanlandırıyor bizi.

Sen muhtemelen pusetinden veya koltuğundan daha yüksekte olduğun için kucağımızda çok mutlu ve keyifliyken bizler artık ele geliyor olman, kucakta bedenine çok hakim olabilmen ve sana doyasıya sarılabildiğimiz için deli oluyoruz. (Ben şahsen mümkün olsa sürekli kucağımda taşıyabilirim seni. Özellikle de fazla ağırlaşmadığın, rahatça taşınabildiğin şu günlerde)

Tüm gün ağzım yarı açık fotografların arasında gezinebilir, fotograflarına bakarken şapşal şapşal gülümseyebilirim. Bu beşbuçuk ay ne kadar çabuk geçtiyse bundan sonrakilerin de böyle olacağını bilerek önümüzdeki hergün için heyecanlanıyor, sabırsızlanıyorum. Öte yandan da mantığım bugünler geri gelmeyecek, tadını çıkart diyor. Biliyorum bir sonraki göz kapatıp açışımda doğum günün, sonrakinde bilmiş bilmiş sohbetlerin, sonrakinde ilk yuvaya gidişin, daha sonrakinde okuma bayramın olacak…

Büyüyorsun bebeğim. Her gün, gözle görülür şekilde büyüyorsun.

“Baban”