Haftalar, aylardır yazmıyorum Babaolmak.com’a. Ama bu hiç yazmadığım anlamı gelmesin. Yazıyorum bir şeyler. Bir kısmını birilerine özel, bir kısmını ise zamanı geldiğinde yayımlamak üzere.

Zamanı geldi.

Yeniden baba oldum. Bu sefer bir öncekinden biraz daha farklı (tamam itiraf ediyorum, çok farklı) bir şekilde geçirdim bekleme süresini. Bangır bangır bağırmadım. Bloglar açmadım; sosyal medyada neredeye hiç bahsetmedim. Yakın çevrem; arkadaşlarım, pek çok kişi bilse de; blogum bilmedi.

Belki sadece sürpriz olsun istedim ve doğumla birlikte başlayayım yazmaya (ya da daha doğrusu yayımlamaya), belki daha önce yapılmışın aynısını yapmak istemedim; ki son yedi yıldır da pek çok baba blogu açıldı. Kendi yaptığım başta olmak üzere; yapılmışların yeni bir benzeri olsun istemedim. Belki de koşturmaktan zamanım olmadı. Yazacak dinginliği bulamadım. Belki de sadece hazır değildim; hazır olmam da, yeniden baba olmakla barış’mam da zaman istiyordu.

Zamanı geldi.

Ben, yine baba oldum. Zaten babaydım, bir kere daha oldum; fıstık bir kızım vardı, şimdi bir de oğlum oldu. “Oğlum!!!” Daha üç gün bile olmadı bir Barış’ım olalı. Ekim ayı, 3 kilo 260 gram minnak bir oğlan getirdi bize; güzel mi güzel bir oğlan.

Yazacak o kadar çok şey var ki. Hatırlayacak, yapacak, baştan öğrenecek, baştan araştıracak, bildiklerini unutacak, yeniden öğrenecek o kadar çok şey var ki.

İki çocuk babasıyım ben artık. Yazacak çok şeyim var.

Zamanı geldi.