Tam bir senedir “baba”yım, kızımsa dört aylık. 11 Kasım 2006’ydı plastik bir çubuğun üzerindeki test sonucu beni “baba” yaptığında.
Yaşadığımız o ilk heyecan, mutluluk, o garip belirsizlik ve merak duygusu dün gibi. Kızım annesinin içinden ilk çıktığında, onu ilk gördüğümde nefes alamayışım da öyleâ¦
Bugün âbabaâlığımın birinci yılı bitti. Ömrümün sonuna kadar sahip olacağım bir sıfat, bir görev, sorumluluk, bir zevk, büyük keyifâ¦
Bir toplu iğne başının 6 kiloya ulaşması, yaklaşık bir yıl alıyor; bunun büyük kısmı ise günışığından uzakta geçiyor.
Bir senede neler mi oldu?
Defalarca doktora kontrole gidildi, her seferinde büyük heyecanla ultrason cihazı önünde veledimize dair bir şeyler görecek olmanın heyecanını yaşadık, NST’lere gidildi, kızımızın kalp atışlarına kulak kesildik. Detaylı ultrasona gittik geldik, çocuğumuzun kafası var mı, parmakları tam mı, kalbi tamam mı öğrendikâ¦
Uzuuuun uzuuuun düşündük⦠Normal mi sezeryan mı diye, normal diye başladık, sezaryan olarak bitirdik. Kelimelerle anlatılamaz o anı yaşadık, üzerinden de dört ay geçti üstelik.
âBabaâlık hayatımın şimdilik çok kısa bir bölümü yaşadığımı biliyorum ve bundan sonraki her gün, her hafta, her sene için heyecanlanıyorum. Hele de kızım artık yavaş yavaş iletişime geçmeye başladıkça sonraki aşamaları düşünmek bile içimde birşeylerin kıpırdanmasına yol açıyor. şu anda sadece gözlerini dikip pür dikkat inceleyerek depoladığı bilgileri bir süre sonra sorarak, konuşarak toplayacağını bilmek bile heyecan verici. Ve onun gelişiminin her anında yakınında olmak fikriâ¦
Tam bir sene olmuş âbaba olmakâ başlayalı ve umuyorum ki daha çok uzun bir süre hayatımda olacak. Birilerinin okuduğunu, birilerinin okuyacağını, okuduklarının bir şekilde bir zaman bir işe yarayacağını bilme fikriyle; kızıma âo ilk yıllarınâ âlogâunu tuttuğum bir âweb-logâu kısaca âblogâu bir gün okutacak olmanın hayaliyle, baba olmak, hep sürecekâ¦
Nice yıllara. ;)
13 Kas 2007 at 16:09
3.5 yasinda bir oglum var, adi can. gün içerisinde o kadar özlüyorum ki, sanirim yakinda is yerine getirip yanimdaki koltuga oturtacagim. kalem, kagit falan veririm resim yapar bütün gün, yeter ki elimi uzatip dokunabilecegim bir yerde olsun…
14 Kas 2007 at 12:03
Tebrik ederim. Neredeyse 8 aylık yeni bir anneyim. babalar ve bebekleri üzerine çok kafa yordum derken sitenizi gördüm. İçim rahatladı. Öok güzel, çok naif ve çok anlamlı. Kızlar babalarına aşık yaşarlar zaten ama kızınız en iyi dostunu da bulmuş gibi görünüyor. Mutluluğunuz sonsuz olsun…Deniz Hanıma selamlar.Zeynep’i de öperim.
Sevgiler,
Selma
07 Ara 2007 at 10:42
cok faydalı bir site. eşim şu anda 34.haftasında ve bir kız çocuğu bekliyoruz hayırlısıyla. ben de bir baba olarak kendimi her yönden özellikle de psikolojik yönden nasıl iyi bir baba olabilirim diye hazırlıyorum şu günlerde. ve bol bol bu tecrübeleri yaşamış ve yaşamakta olan insanların yazılarını internet ortamından takip etmeye çalışıyorum.
sorumluluğumun farkındalığıyla iyi bir baba olmayı istiyorum.
teşekkürler.