Babalar Günü Mektubu

Bugün, (aslında artık dün) sabah 06:30’da başlayan ve 23.30’a kadar da durulmayan dehşet yorucu bir cumartesinin ardından bilgisayar başına oturmaya (biraz da kendimi zorlayarak) karar verince, önce içeri gidip Z’ye şöyle bir baktım. İnanılmaz bir günün ardından tam bir “x” şeklinde yatakta neredeyse baygın halde sereserpe yayılmış olarak uyuyor. Böyle bir yazı yazmak aklımın ucundan bile geçmezken, şu anda buradayım ve ona diyerek başladığım “babalar günü mektubu” ona olmaktan çıktı, evrile evrile uzuyor.

Zerre kadar umurumda değil babalar günü. Çünkü sadece bugün değil, beş yıldır her gün babayım. Hayatta olduğum, olmayı becerdiğim en güzel ve en iyi şeyin “baba olmak” olduğunu düşünüyorum. Yolun çok başında, çok çok kıyısında olduğumu da bilerek… Yaptığım en heyecanlı, en tatmin edici şey “baba olmak” Tek başına olan bir şey değil bu elbet. Baba olmak için bir de çocuğunun olması gerekiyor. O olmadan baba olunmuyor. Beni baba yapan kişi “Zeynep”, babalığı öğreten, ben onu çocuk olarak büyütürken o da beni baba olarak büyütüyor. İkimiz de biraz el yordamıyla, biraz deneye yanıla, sağa sola baka baka yolumuzu buluyoruz.

Bu el yordamıyla yolumuzu bulma sürecinde elbette ki bir elimde de yolumu aydınlatan bir fenerim var. Babam… Hangi konularda benzeyeceğim ve benzemeyeceğime dair önümü görmemi sağlayan, her zaman orada olduğunu bildiğim, yaslanmam gerekmemesini (biraz da salakça) bir başarı kriteri olarak görsem de her zaman yaslanabileceğimi bildiğim ve bunun beni güçlü kıldığı babam. (Bu arada, baba olmak değil, “ebeveyn olmak” diye düşünüyorum pek çok zaman ve ola ki birazcık olsun becerebiliyorsam ebevyn olmayı, bundaki en büyük pay kendi ebeveynlerimin, annemle babamındır)

Dedim ya, Z’ye diye başlamıştım aslında yazıya… Her şeye rağmen mutlu bir adamsam, sen hayatımda olduğun, hayatımın -benim- kocaman bir parçam olduğundan, seni izleme ve gözleme şansım olduğundandır. Ve senin sayende, istisnasız her günüm babalar günü.

Kutlu olsun!