Anekdot

Hani uzun zamandır Z’nin incilerinden yazmıyorum ya… Son zamanlarda en etkilendiklerimden birini her ne kadar çok fazla kişisel olsa da kayıt altına almak adına bir hafta gecikmeyle de olsa yazayım… Aslında bunları hep uzun kamp yazımı yazmayı ötelemek adına yazıyorum…

Dedim ya, geçen hafta -ilk kez- baba kız başbaşa bir gece konaklamalı kamp yaptık. Kamp diyorum ama çadır kampı değil, vosvosumuzla yapıyoruz bu tip kamplarımızı. Oldukça konforlu oluyor esasen, sadece “Turuncu”da konakladığımızdan değil, Turuncu’yu da aslında oldukça donanımlı ve konforlu bir kamp alanında park ettiğimizden… (“Turuncu” bir “camper” bu arada… ‘79 model bir Volkswagen Type 2 Westfalia Kombi – Kısaca “camper” ya da “kombi” diye de biliniyor) (Amma uzattım, konuya girmekten de kaçınıyor olabilirim)

Gittiğimiz mekan neredeyse ıssız denecek kadar boştu dolayısıyla her köşe bucağında çok rahatlıkla ve neredeyse yalnız başımıza vakit geçirdik Z’ile… Bir ara denize karşı büyük bir salıncak’ta oturmuş sallanıyorduk… Biraz sohbet biraz oyun derken ben tüm kamp maceramızı fotograflayabilmek için telefonla fotograflar cekiyordum… Bir ara Z, salıncakta yanımda oturduğu yerden kalkıp karşımda bir tabureye oturuncu bunu fırsat bilip arkasında karadeniz dalgalarının dövdüğü kumsalla birlikte bir fotografını cekiverdim:

Z: Beni mi çektin?
B: Evet…
Z: Neden?
B: Çünkü sen, çok hızlı büyüyorsun, her gün biraz daha büyüyorsun ve bu hallerini hiç unutmamak ve ilerde açıp bakmak için bol bol fotograf çekiyorum ben de…
Z: Ama ben büyüyünce de, anne olunca da hep senin yanına gelirim ki tek başıma…
(sessizlik)
Z: N’oldu?
B: Bir şey yok babacım…
Z: Yüzün neden öyle?
(sessizlik)
Z: Yüzün neden öyle oldu? Üzgün müsün?
(sessizlik)
B: Üzgün değilim babacım…
Z: Ama yanaklarında gözyaşları var…
(sessizlik)
B: Olsun, üzgün değilim…
Z: Oyun oynayalım mı? Bekçi baba geliyor kaç’ı oynayalım hadi…
B: Hadi oynayalım…