Nuran Çakmakçı; 4 Ocak 2009, Hürriyet İK
Geçtiğimiz günlerde 6 yaşında çocuğu olan bir anne ile konuşuyordum. Utana sıkıla kızından söz etti; ister istemez birlikte uyuduklarını itiraf etmek zorunda kaldı. Bir başka arkadaşımın kızı da 10 yaşında. Onun da kızı geceleri hep aynı saatte yatak odalarını ziyaret ediyor. Bizim yaramazın da onlardan pek farkı yok. Geceleri bir elinde battaniye, diğer elinde yastık, yarı uyur gezer vaziyette kendi yatağıymışcasına atlayıveriyor aramıza. Kimi zaman penceresine yansıyan gölgelerden, kimi zaman rüyalarından söz ederek bizi ikna ediyor.
Ne biz, ne de o bu durumdan şikayetçi. Konuştuğum diğer anneler de aynı durumda. Çocukla birlikte uyumaktan büyük keyif alıyorlar. Kimi yatırırken yanına uzanıyor, sarılarak onun uykuya geçmesini bekliyor, sonra yatağına götürüyor. Kimi geceleri bazen gelen bu davetsiz misafirle sabahı ediyor.
Uzmanların ne düşündüğünü biliyorum, duydum da. Çocukla birlikte uyumayı eleştiriyor, sakıncalarını tek tek sıralıyorlar.
İçgüdülerinizi dinleyin
Amerika’da eğitim alan çocuk psikologu Nilüfer Devecigil ise, tam tersini söylüyor. Belki de işime geldiği için, ya da tam beklediğim şeyleri söylediği için bir de bu durumu ondan dinlemenizde fayda var diyorum. Türkiye’de belki yeni ama, Amerika’da belli grupta 70’li yıllarda anne ile çocuk arasında bağlanmayı anlatan Doğal Ebeveynlik‘le ilgili bilgi alırken bakın çocukla birlikte uyuma konusunda Devecigil neler söylüyor:
“Batı dünyasının başlattığı bir akımla bebeğimize, çocuğumuza dokunmaktan, sarılmaktan, kucağa almaktan korkar hale geldik. Oysa, şimdi durum değişiyor. Dokunarak tedaviler başladı. Bebek masajlarından söz ediliyor. Hep korkuyoruz. Çocuk şımarır, alışır deniyor. Oysa böyle birşey yok. Zamanı gelince çocuk kendi odasında uyur, ama zamanından önce onu kendi odasına itersek sorun başlar.
Anne çocuğa yardım etmeli
“Bebeğin zaten belli yaşa kadar uyurken yardıma ihtiyacı var. Bu nedenle annenin çocuğun uyumasına yardımcı olması gerekiyor. Kimi zaman uyuturken elini bebeğin arkasına veriyor, kimi zaman sesini kullanıyor, bazen göğüsüne alıyor. Her ne olursa olsun bir şekilde onun uyumasına yardımcı oluyor.
Çocuk da zamanla bu duyguyu kendi içinde hissederek, kendi kendine uyuma kapasitesine ulaşıyor. Bu genellikle üç yaşında oluyor. Ama şehir hayatı içinde bebek hazır olmadan bağımsız olması adına bazı şeylere erken başlıyoruz. Çocuk şımarır, alışır, yarın öbür gün ana kuzusu olur, tek başına uyuyamaz sözlerini hep duyarız. Bu çoğu zaman çevremizde hepimizin duyduğu, kendi çocukluğumuzda kafamıza yazılan cümlelerden kaynaklanır. Farklı akımların içindeki uzmanların söylediklerinden dolayı çocuğun uyumasına yardımcı olamıyoruz.”
Anne istiyor ama çekiniyor
“Aslında anneler içgüdüsel olarak yapıyor, hatta gizli gizli de çocukla birlikte uyuyor. Aslında toplumun çoğunluğunun böyle yaptığını sanıyorum. Çocuğun yanına gelmesini anne içgüdüsel olarak istiyor ama çevre, uzman ne der, diye çocuğu kendinden uzaklaştırıyor, bu durumda çelişkiler yaşıyor.”
“Oysa bunları yaşayabildiğimiz kısacık bir dönem var. Anneye çocuğun ihtiyacı var. Doğa herşeyi ona göre ayarlamış. Zaten dönem kısa oluyor. Ebeveynden ayrılmaya, arkadaşlıklara yönelmeye başlayacak. Bir süre sonra zaten anneden uzaklaşmaya başlayacak. İhtiyacı olan zamanda sezgilerinize uyun, içgdünüzün sesini dinleyin. Bazen çocuk hazır oluyor, anne içgüdüsel olarak hazır olmuyor. Bu da annenin kendi çocukluğu ile kendi travmalarından kaynaklanıyor. 10-11 yaşına gelmiş bir çocuk ebeveyninin yatağına gitmek için sürekli ağlıyorsa, sorun o zaman var demektir.”
13 Oca 2009 at 23:33
Biz de benzer dönemler geçirdik. Eminim yine tekrarlanacak. Korku olayı çok olmadı, bu olduğunda odasında bir sorun olmadığını göstermek için birimiz onun odasında uyuyoruz uykuya dalana kadar (öyle okumuştum).
Her ne kadar kokusunu biraz daha fazla duymaya hasret olsam da, her defasında bir hafta kadar sonra bu durumu sonlandırma moduna geçiyoruz..
Aynı yatakta yatmaya kalkışmanın pratikte zararları (uzmanlar bunları da diyor muydu bilmiyorum):
* Tekmeliyor, tepiniyor, dönüyor. Zaten günde 6 saatten fazla uykuya vakit bulamayan bünyem dağılıyor.
* Abuk subuk yattığı için onun da bizim de üstümüz başımız açılmasın diye habire döndürüp düzeltiyorum, o da habire uyanıyor, sabah sersem gibi kalkıyor.
* Ne zaman bizim odaya almak zorunda kalsak, nedense sabahın köründe diriliyor.
* Ne zaman bizim yatakta yatırsam, genelde benim (ya da eşimin) de çok uykusuz olup, ümitsizce uyumak istememden kaynaklanıyor bu durum. Bu yüzden kendimi bencil hissediyorum. Odasında uğraşsaydım da düzenini bozmasaydım çocuğun diye.
GEO’nun bir sayısında dünyada çocuk yetiştirme tarzları ile ilgili bir makale vardı zamanında. Afrika’da çocuklar aileleri ile yatıyor. Anneleri de üstü çıplak uyuyor ki, anne de çocuk da uyanmadan istediği zaman emebilsin. Amerika’lıların varmaya çalıştığı nokta bu değilse, yatakta uyutma işi sarpa saracaktır diye düşünüyorum. Öocuğu kaç yaşında odadan çıkartacaksınız, o yaşta o odadan atılıyormuş gibi hissetmeyecek mi?
Ilgaz sabahları uyanınca gelir bizim yatağa tırmanır. Öyle birlikte yatarız biraz. Hatta haftasonu birlikte uyumak için can atarım ama 10-20 dakika yatıp ayaklanır.
13 Şub 2009 at 16:17
Acikcasi Tibet’i yatagina tam olarak alistiramadigim ve ne yalan soyleyeyim yanimizda yatmasindan gizlice keyif aldigim icin sucluluk hissediyordum :)
Bunu cevremde soyledigim zaman bakislari da az cok tahmin edersiniz. Gene de 3 yasina kadar bu durumun cozulmesi gerektigine ben de inaniyordum ki yazida belirtilmis zaten. Umarim bir sorun cikmadan hallolur.
Bu arada, tam da bugün blogda uyku sorunumuzla ilgili yazi yazip ustune bunu okumus olmak bir isaret olsa gerek.
Tesekkurler…
Sibel
06 Şub 2010 at 08:29
duygularınızı paylaşıyorum . bebeğim henüz 8 aylık, çevremin bütün kışkırtmalarına eleştirilerine rağmen kucağımada aldım yanımdada yatırıyorum . ama şimdiden kendine çok daha güvenli ve ne istediğini biliyor.
doğa zaten herşeyin mükemmelini ayarlıyor . gerisi teferruat..