Evet. 10 gün sonra bu saatlerde kızımız yanıbaşımızda olacak. Muhtemelen hastane odamızda üç başımıza takılıyor olacağız. Yüz küsurlu günlerden aşağıya doğru gerisayım yapmamış olsam da, sanıyorum son 10 günde geri sayım yapmakta bir sakınca yoktur.
– Kızımızın eksikleri gittikçe azalıyor. Bugün teyzesi -sırf bu misyonla Ankara’dan gelip- kızımızın cicilerini ütüledi. Elbiseler dolaba asıldı.
– Bu arada evet, “bebek odası” denen mobilyalar Vanilya Bebe’nin tam söz verdiği günde geldi ve son derece işinin ehli bir ekip tarafından öabucak kuruldu. (Bu kısmı fotoğraflarla ayrıca anlatacağım bir ara, şu anda mobilyalar -ve oda- havalandırılmakta olduğundan fotograf cekmedim. Ki tüm mobilyalardan önce Deniz’le birlikte “bordür yapıştırmanın incelikleri” konulu çalışmamız var, bundan da bahsetmem lazım… (Sonra)
– Dünkü NST seansımızda kızımızın inadı tuttu. Tekme filan atmadı. (Hemen öncesinde, yolda arabada fıldır fıldır takıldığı için biz çok rahattık ama bunu bilmeyen hemşire biraz tedirgin oldu gibi geldi bize…)
– “Dönence” meselesinin önemli bir konu olduğunu sezmiştik. Bu hafta sonu gidip bir dönence edindik. Mozart, Back ve Beethoven besteleri olan bir dönence. (Ben hala üzerine “anne” sesi kaydedilen dönenceyi alıp bir iki de rock parça mı kaydetseydik diye düşünüyorum…)
– Anneanne ve babaanneler bu haftayı yazlığa filan gidip önümüzdeki haftalar için güç toplamakla geçiriyorlar gördüğüm kadarıyla… (Bir ara telefon edip hepsini teyakkuz haline getirip kaç dakikada İstanbul’da olacakları konusunda -zoraki- bir tatbikat yapmayı düşünmüş olsam da kendimi tuttum…)
– Evimiz hala “havada” topla topla, temizle temizle bitmiyor. Apartman görevlimiz her gün evden çıkan süper jumbo boy çöp torbalarına hiçbir şekilde anlam veremiyor muhtemelen… (“Amma attılar be kardeşim” diyordur muhtemelen)
– Bizimle birlikte geri sayıma başlayan çok arkadaşımız var, belki de en iyisi doğum sabahı belli merkezlerden otobüs kaldırmak… :P
– Ve evet, gecen gece yatmadan fark ettim ki, içinde şimdilik kızımız olmasa da yatmadan önce odasına uğrayıp yatağa bakıp öyle gitmek gibi otonom bir alışkanlık geliştirivermişim…
Bugün annemizin doğum günüydü… Bundan sonraki tüm doğum günlerinde “anne” olacak… “Kızı” olacak… İki tane “yengeç” olacaklar… (İtiraf ediyorum, kızımla birlikte gizli gizli alışverişe çıkıp annesine hediye aldığımızı da hayal ettim…)
25 Haz 2007 at 10:20
merhabaaa, nerdeyse hergün girip acaba bugün yine ne yazdınız diye bakıyorum. bende heyecanlı annelerdenim. arasıra size özenmiyor değilim hani. benim kociş neden bu kadar ilgili değil diye. arada bi kızım çabuk gelsede kızımla çapkınlığa çıksak desede ben yinede tatmin olmuyorum.büyük bir ihtimalle sizi anlatmamdan bunalan kocamın sizin hakkınızda pek hayırlı düşünceleri olmasa gerek :)))işin şakası baba olma yolundaki serüveninizi bizlerle paylaşmanız bizim içinde bir bilgi kaynağı halini aldı. hatta doğum sonrası tecrübelerinizden faydalanmak içn yine bu sayfaları ziyaret edeceğimiz kesin. bu arada deli dolu bir anne adayı olarak, kızınıza almış olduğunuz metallica bodysinden bende istiyorum. hatta o minik bileklerine deri bağlayıp gözünede bir güneş gözlüğü ile o minik parmkalrıylada metal işareti yaptırıp bide fotosunu çekebilirsme ne mutlu bana. yalnız ben öyle bir body bulamadım halaaa. metellica .com sitesinde de bulamadım. siz nerden buldunuz acaba?? daha fazla uzatmayayım .iyi günler
25 Haz 2007 at 10:39
Evet 10 gün kaldı beklenen güne. 6 ay önce Ada’yı doğurduğumda Deniz hamileydi. şimdi ise kaldı 10 hatta 9 gün. İtiraf ediyorum çok heyecanlıyım. Heyecanla ve merakla bekliyorum küçük meleğin doğumunu. Eminim ki en az Ada kadar seveceğim bu bebeği ve her ihtiyacı olduğunda hem ikinci kızımın hem de canım arkadaşım Deniz’in yanında olacağım. Denizin hamile olduğunu öğrendiğimde çok heyecanlanmıştım. İşte dedim tıpkı bizim gibi birlikte büyüyecek iki velet daha. Hatta bizim Deniz’le arkadaşlığımızın başlamasından çok daha önce başlayacak bu veletlerin arkadaşlığı. Umarım birbirlerni severler, kardeşliğin tadını bu arkadaşlıktan alırlar. Tıpkı annelerinin yaptığı gibi kalplerini açarlar ve her kötü günde sımsıkı sarılırlar birbirlerine. Paylaşmayı, birlikte sevinebilmeyi, üzülebilmeyi öğrenirler umarım ve sır saklamayı büyüdükçe. Biz küçükken birlikte uyumayı çok severdik arkadaşımla, aynı yatakta yatar kitap okurduk saatlerce. O günler de gellir umarım. Ada’nın
– Anne Deniz teyzemlerde kalabilir miyim diye benden izin isteyeceği, biz Deniz’lerin evinden ayrılırken Ada’nın arkasına bile bakmadan içeri koştuğu günler.
Öok heyecanlıyım arkadaşım. Tüm dileğim rahat bir son 9 gün geçirmen ve yavrunu sağlıkla kucağına alman. Allah kurtarsın demeyeceğim çünkü bu kadar saçma bir söz daha duymadım. şimdi yine 9 ay taşırdım Ada kızımı karnımda çünkü onu doğurmak kadar taşımak da çok büyük bir keyifti sadece ben ve o.
Deniz çok güzel bir anne olacak hem de çok .