Günlük koşturmacalar, sürekli biryerlere yetişmeye çalışmacalar derken günler değil haftalar geçiyor. Bazen bu günlük hayat hengamesine o kadar kaptırıyor ki insan çok daha önemli şeyleri ıskalamaya başlıyor…

Öte yandan bazı şeyler o kadar hızlı oluyor ki (kızımızın hızla büyümesi, gittikçe “çocuk” olması, her gün daha da şaşırtıcı şekilde gelişmesi gibi) bu hızın şaşkınlığından seyretmekte olduğunuz şeyden vakit bulup da bilgisayar başına geçip de iki satır yazmak bile mümkün olmuyor. (Hele de bir süre ara verince, “önce şunu azayım, sonra şunu yazayım, bugün olanları en son yazayım” demeye başladığınızda bir anda ipin ucu kaçıyor)

Uzatmayayım, aradaki eksikleri bilehare tamamlarım diyerek yazı yazmaya oturdum, bu kadar gaza gelmemin sebebi de daha önce yazdığım “kısacık bir mektup”uma bugün gelen bir yorumdu:

Merhaba,3 aylık bir baba olarak, yazdıklarınızı okuduğumda gözlerimden yaşlar süzüldü yanaklarıma. Arkadaşlarım bana soruyor ” Baba olmak nasıl bir duygu?”
Bunu anlatacak kelime olduğunu hiç zannetmiyorum. Her sabah birlikte gazete,ekmek almaya giderken gözlerimin içine bakarak bana gülümsemesi ve bir süre sonra uykuya daldığında bana hissettirdiği içimdeki ılıklık ve bu ılıklığın bana verdiği huzur. Dünya’da ne olduğu önemli değil ben onun yanındayken,o benimleyken. Biliyorum daha çok yeniyim, göreceğim öğreneceğim çok şey var ama korkmuyorum o benim gözlerimin içine hep böyle baksın yeter..

Cenk Sezgin, “baba olmak” konusunu o kadar güzel tarif etmiş ki üstüne diyecek, yazacak hiçbir şey kalmamış. İster 3 aylık, iter 33 yıllık baba olsun, eminim ki çocuğu gzlerinin içine baktığında içinde hissedilen o ılıklığın adı sanırım “baba olmak”…