Ne kadar acayip… Çocuk büyürken babanın da -aynı anda- büyüyor olması. Çocuk doğduğu anda baba olmak, babalığın yaşının da cocukla birebir aynı olması… Ne kadar okursan oku, uğraşırsan uğraş, kafa yor; yine de el yordamıyla oluyor büyümek. Senin cocuğunu büyüttüğün kadar onun da aslında seni büyütüyor olması ne acayip. Bazen hangimizin daha olgun, daha büyük, daha uyanık ya da daha zeki olduğu öyle karışıyor ki… Her şey cok acayip… Yolun cok başı olsa da ne kadar büyüttüğüne baksana beni küçük kız… Tek değişmeyen şey belki de senin içimde açtığın kocaman yer. Ki senin yaşından boyundan boyutundan tamamen bağımsız. İyi ki bu gece avcumun içinde o tırnakları uzun ve kirli avcun…

Yazıp da paylaşacağım ya da paylaşmayıp kendime saklayabileceğim pek çok şey yaşanıyor artık Z ile aramızda… 4,5 yaşını biraz geçti Z. Bir kız çocuğu artık… İnanılmaz bir değişim içinde. Annesiyle yan yana oturup da uzaktan sessizce seyrettiğimizde birbirimize “ne kadar büyüdü değil mi?” diye soruyoruz…

Son zamanlarda beni çılgına çeviren, uzakta olduğumda hatırlayıp, gözümün önüne getirip de inanılmaz bir mutluluk yaşadığım anlar var… Bu aralar sık sık tekrarlanan anlar… Bazen gözgöze gelip sessizce bir süre birbirimize baktığımızda, gözleri bir an bir başka parlıyor… Ardından da “Seni seviyorum baba!” diyor… İşte o an… Yazıyla kağıtla kalemle anlatılamaz…

Bu kelimeleri başka kimseden bu kadar güzel duymadığıma çok eminim. Başka kimsenin bu kelimeleri söyleyişinin beni bu kadar mutlu etmeyeceğini de çok iyi biliyorum. Bunu kızıma, gözlerimle anlatabildiğimi, onun da gözlerinde görebildiğimi biliyorum… İçimi daha da dolduruyor bu…