Aslında bavul demek çok doğru değil. Çanta diyelim, daha mütevazi olacak. Artık doğuma bir ay kaldığından, sürekli ertelediğimiz “çanta hazırlama” olayını hallettik geçtiğimiz hafta sonu. Hem kendimiz için hem de kızımız için çanta hazırladık. (Hatta ayrı ayrı hazırladık)

Kızımızın cicilerinden seçilenler yıkandı, hazırlandı. Anne ve babasıyla aynı bavulcuk yerine ona özel bir çanta yapıldı. (Babası bizzat hazırladı) (Babası annessinin hazırladıklarını sadece çantaya yerleştirdi aslında ama çaktırmıyor) Bu çanta olayı aslında oldukça mühim. Bu velet milleti son aylarda aklına estiğinde “Hadi ben bi’ doğuvereyim” gazına gelebiliyor. Böyle durumlarda anne ve baba paldır küldür hastaneye fişeklediğinden annenin ve veledin bazı ihtiyaçları hazırlanamıyor veya evde kalabiliyor. (Bakınız şekil 1A; 7 aylık doğan babanın veletliğinde Süleymaniye Doğumevi’nde neredeyse dımdızlak kalışı) (Tamam tamam dımdızlak değil ama alınan herşey de çuval gibi oluyormuş biraz erken doğduğumuz için)

Neyse, çantaların içeriğini saymayacağım, onu annemiz yorumlar arasında yazar diye düşünüyorum. (Kendime önemli not: Evde siyah eşofman altı aranmayacak, kendisi hastane çantasının içinde!) Benim çantaya itinayla dizdiklerim arasında: Battaniye(cik), eldiven(cik)ler, çorap(çık)lar, bir kaç zıbın, penye pantalon(cuk), önlük(cük)ler, bere(cik)ler, 1 numara bebek bezleri, ıslak havlular (tadına hala bakılmadı), emzikler vb. var. (Tam liste… Çok yakında!)  

Bugün, aylık doktor günümüzdü. Doktorumuz Sedat Bey, normalde sabah ilk randevularda aksi görünmüş olsa da gözümüze (geçen sefer sanki afyonu patlamamış gibiydi) bu sefer son derece keyifliydi. Bunu sağolsın bize de yansıttı. Bir sürü soru sorduk, hepsini -en sevdiği şekilde- uzun uzun anlattı…

– Kızımız, doktorumuzun tabiriyle “pırıl pırıl”mış. Herşeyiyle son derece normal, sağlıklı “tam istenen şekilde” imiş.
– Normal pozisyonunu almış, yani artık dönmüş, kafa aşağıda ayaklar yukarıda…
– Yaklaşık (!) 1733gr olmuş. (Mercimek, fasulye filan değil artık, kocaman bir şey olmuş)
– Sabahleyin hıçkırık tutmuş olduğunu söyledik. Meğer hıçkırık değilmiş o; “nefes egzersizi” imiş. Yapıyo olması da çok iyiymiş.
– Ultrason esnasında yine fıldır fıldırdı kendisi (“hazır doktor da burdayken çıkarın beni şurdan” diyor da olabilir)
– Tam ultrasonla yüzüne bakarken gözlerini açtı. Gözbebeğine kadar göründü bir ara… (Mucizeye şahit olmaya devam ediyoruz)
– Bundan sonra dört günde bir kontrole gidilecek kalbini gözleyeceğiz veledin. (Birazdan ayrıca detaylıca anlatacağım)
– Tüm testlere (özellikle ikili test) ve detaylı ultrasona rağmen down sendromu riskini sorduk doktorumuza, hesap makinesini eline alıp hesap etti: 15242’de 1.
– Ayrıca doktorumuz epidural sezaryan ile soruları yanıtlarken Deniz’e, epidural’in etkisini gösterip göstermediğini karnını keserek değil daha normal yöntemlerle test ettiklerini söyledi. (Karın başta olmak üzere vücuda soğuk bir şeyler dokundurum hissedip hissetmediğini sormak gibi.) (Normal doğumda epidural’in etkisini gösterip göstermediği, haliyle bağırtıra bağırtıra normal doğurtma esnasında kendiliğinden anlaşılıyor)
– Son olarak Deniz’in bu aralar en büyük kaygısı olan göbeğini şaplatmam ve arada da göbeğine bastırmam konusunu sorduk. Hiçbir şey olmazmış. (Ehehehe) (Bu arada “abartma, kesesini patlatırsın” dedi) (“o kadar da değil” dedim) ;)

Sorun yok, kızımız “pırıl pırıl”