Author: Özgür (page 4 of 130)

9,5 Ayın Ardından

16 Tem 2015 / / 0 Comments

Dünyanın en komik, en tatlı, en güzel, en çapkın, en deli oğlanı da 9,5 ayı geride bıraktı. (Daha ilk cümlenin sonunda klavyeyi ileri itip yaklaşık 3 dakika kendisini düşünüp gülümsedim; hatta hadi anlatayım, tam olarak da her yazdığım sıfatla ilgili bir an gelip geçti gözlerimin önünden)

Komik… Uyumamaya çalışırken ya da uykusuzluktan over-dose olmuşken bir enerji patlaması yaşayıp da yatakta yatmak yerine düz duvara tırmanma moduna geçtiğindeki halleri…

Tatlı… Bir gülümsemesi yeter ve sanırım tanıdığım en güleç heriflerden biri kendisi. Yavru kedilerin arkasından emekleyip onun varlığı sebebiyle kediler bir şey yaparsa da neşeyle gülüşü geldi gözümün önüne…

Güzel… Banyodan çıkıp da saçları tarandığında, saçlarının taralı kalabildiği o üç buçuk dakikadaki hali.

Çapkın…Anneannesini yazlığında yen tanıştığı ablalara gülümseyişi, yan salıncaktan attığı çapkın bakışlar ve kızlar gittiklerinde arkalarından ağlayışını düşünüyorum da…

Deli… Bir an bile yerinde durmayıp mama sandalyesinde yemek yerken bile kendini öne arkaya sallayışı; bir makarnayla verdiği yoğun mücadele, terliklerin arkasından koşuşu; pusetinde gezerken kendi kendine dakikalarca konuşması ve daha pek çok an gelip geçti gözlerimin önünden

Dokuz ay geride kaldı. Tam o sırada önce sürünmeye sonra emeklemeye başladı. Artık tutunarak yürür halde. Tutunduğu yerden yere geri dönmesi biraz kontrolsüz oluyor bugünlerde ama görünüşe göre önümüzdeki ay yürümeye başlayacak gibi duruyor kendisi.

Anne sütünün yanı sıra son 4 aydır katı gıdayla besleniyor. Önüne ne konsa yiyor. Hala hiç mamaya ihtiyaç duyulmadı. “baby led weaning” denen (benim mesela çok yeni öğrendiğim) koca insan gibi önüne konan yemekleri elleriyle götürüyor; götüremediğini mama sandalyesinden aşağı atıyor ama sonuçta kendi başına besleniyor.

Konuşamasa da her türlü sesi çıkarıp kendince bir şeyler anlatıyor. En büyük kriz anında bile “fış fış kayıkçı”yı duyunca gülümseyip ileri geri sallanmaya başlıyor.

Üstte iki altta iki dişiyle dört dişli bir canavar olarak tuttuğunu yiyebilir durumda.

Hızla kocaman bir adam olmaya doğru gidiyor. Her gün bir mucizeye daha şahit olmamı sağlıyor ve her şahitliğimde annesine bir kere daha teşekkür etmeme sebep oluyor içimden.

Ve büyük bir sabırsızlıkla bekliyorum sohbet edeceğimiz günü, konsere gideceğimiz, birlikte motosiklete bineceğimiz, kamp yapacağımız ya da içeceğimiz dünleri.

Daha çok mu var? Tecrübeyle sabit ki göz açıp kapayıncaya kadar o günlerde bulacağız kendimizi.

 

Sekiz Yaş Bitti

16 Tem 2015 / / 1 Comment

Klişenin herhalde en büyüğü, yılların nasıl geçtiğinin anlaşılamadığına dair sözler. Hani yaşlandıkça daha da sık kullanılan cinsten. Bakıyorum da benim de gittikçe daha fazla sarf ettiğim sözler. İçinde sadece şaşkınlık değil belki biraz hüzün biraz da belli belirsiz serzeniş barındıran sözler. Dikkat ediyorum, yeni çocuğu olmuş insanlara verdiğim belki de tek “tecrübeli baba” tavsiyesi zamanın nasıl hızlı geçtiğini fark ettirmeye yönelik olanlar. Diyorum ki daha dün gibi kızımın doğumu ve ilk ayları… Hatta bu yıl artık sadece kızımın değil oğlumun doğumu ve ilk ayları da eklendi… Hepsi daha dün gibi.

Aslında bu bir doğum gün mektubu ama galiba içinde debelenmeye meyilli olduğum hüzünden kurtulup da mektup gibi mektup yazmayı beceremiyorum… Durun bir daha deneyeyim…

***

Kuşum; minik kuşum. Yılın en azından yarısında büyük bir heyecan ve sabırsızlıkla beklediğin bir Temmuz daha geldi. Bir yaş daha geride kaldı. Sekiz yaşını bitirdin. Her yılın çok acayip ve iddialı geçiyor elbet; bu yıl da öyle oldu. Koca bir kız olurken aynı zamanda “abla” oldun. Kız olmak, torun olmak, yeğen olmak gibi en kalıcısından yepyeni bir sıfatın daha oldu. Hem annen hem baban gibi senin de bir kardeşin var artık.

Çok büyük ve çok şahane bir şey bu ve çok zorlanmakla beraber dehşet bir şekilde de baş ettin abla olmakla. Daha da iyi olacak her şey ve dünyanın en tatlı kardeşinin dünyanın en tatlı ablası olacaksın gittikçe. Sadece görmüyorum; hissediyor, biliyorum da bunu.

Bu yılın diğer bir büyük olayı sanırım taşınmamız oldu. Annenle baban yılardır çok yakın otururlar ve en başta sen bu durumun konforunu sürerken artık aynı sitede hatta aynı semtte de oturmuyoruz ve bununla baş etmek kolay olmasa da üç ayın bitişiyle geriye dönüp baktığında sanırım bunu da atlattık beraberce.

Deden aramızdan ayrıldı. Sanıyorum ve umuyorum ki hep hatırlayacaksın dedeni. Çocuk gerçekçiliğinin nasıl bir şey olduğunu gösterdin bize, aynı zamanda ne kadar güçlü (ya da güçlü görünen) bir kız olduğunu da.

Elbette sadece bunlar değil. Son bir yılda pek çok şey oldu ama hepsini koy kenara sen bir yılı daha bitirdin. Sayende ben bir koca yıl daha ekledim “baba olmak” tecrübeme. Belki de her yıl olduğundan çok daha fazla şey öğrendim sayende. (Ve bir takım profesyonellerin de katkısını unutmamak lazım.)

Doğum günün için “göbeği açık tişört” isteyecek kadar büyüdün. Aldığımız iki göbeği açık tişörtün içinde de göbeğin açıkta kalamadı, o kadar da küçüksün hala.

Herhangi bir şey yapışını herhangi bir an seyrederken kendi kendime büyük şaşkınlıklar yaşamaya devam ediyorum. Gözlerim seni seyretse ya da sana bakıyor olsa da o sırada büyük bir şaşkınlığın içinde kaybolmuş oluyorum. Her bir gün hala büyük bir mucize daha yaşatıyor bana. Kocamansın; bizden olma ama bizden çok ötesin.

Şaşkınım.

İyi ki oldun. En zor yılın böyle olsun. Pastanı üflerken gözlerini kapatıp her ne dilek tuttuysan gerçekleşsin ve ben artık hiç istemesem de senin doğum gününün hemen ertesinde heyecanla beklemeye başladığın bir sonraki doğum günün hemen gelsin.

Z4T_20150704-15

 

O Gün Hızla Yaklaşırken

16 Tem 2015 / / 1 Comment

Bugün iş güç yarım gündü malum. Öğlen itibariyle ofisteki herkes gitti ve tek başımayım artık. “İş” ve “Çalışan” psikolojjsinden sıyrılıp uzun zamandır yazmak için fırsat beklediklerimi yazabilirim belki diye düşündüm. Baksanıza deniyorum bile.

Kafam karışık. Nerdeyse 9 yıl olacak, baba olmakla ilgili ilk yazmaya başladığımda düşünüp de hep ötelediğim konuyla artık yüzleşmem lazım.: Kızım artık okuyor. Üçüncü sınıfa geçti anca mı okudu diyeceksiniz… Tabii ki öyle değil. Ama artık normal insan gibi, gözüyle; hızlı, akıcı, su gibi… Bildiğim okuyor.

Öyle ki; annesiyle onun hakkında mesajlaşırken atık şifreli yazışmamız; hatta önce parola yazarak karşımızdakinin kızımız değil de diğerimiz olduğundan emin olmamız gerekiyor çünkü genelde izin alarak da olsa telefonumuzu alıp mesajlaşabiliyor artık.

Ne mutlu ki şimdilik bilgisayar ve internet ile pek işi yok. Daha doğrusu işi şimdilik YouTube’da sevdiği şeyleri bulup izlemekten ya da dinlemekten ibaret. Yıllardır kendisiyle ilgili bir şeyler yazdığımı bilmiyor. Öğrenmesine çeyrek kaldı biliyorum. Zaman zaman “baba olmakla ilgili” yazdığımı kendisine çıtlamış olsam da henüz çok detaylı bir bilgisi yok.

Olduğunda neler olacağını bilmiyorum. Daha doğrusu bilmek bilmemek değil. Aslına bakarsanız kor-ku-yo-rum. Her zaman savunduğum ve arkasında durduğum gibi o gün ona bir blog açıp da benle ilgili ne isterse yazabileceğini söyleyeceğim. Ama bugün düşündüğümde; pek çok yazım sadece babalık ya da baba olmakla ilgili değil, aynı zamanda onunla ilgili. Belki sadece ona yazdığım ama herkesin okuduğu doğum günü mektupları gibi

Aslında yazıya oturmamın sebebi de yeni bir doğum günü mektubuydu. Kafamda yazıp durduğum mektubu oturup da burada yazayım mı bakınız hala emin olamıyorum.

Sanırım yeni bir sayfa açıp o mektubu şimdi yazacağım.

Kitap Önerisi: Kırmızı Bisiklet

20 Haz 2015 / / 1 Comment

Geçenlerde kitapçıda gezerken Can Dündar’ın yeni kitabına – Kırmızı Bisiklet –  rastlayıp üstelik de “baba olmak” ile ilgili yazılarını derlediğini görünce hemen atladım. Üstelik sadece kendime değil; ilk babalar gününü yaşayacak olan ortağıma da aldım bi’ kopya babalar günü hediyesi olarak.

Can Dündar’ı hep ve çok sevmişimdir. Oğlu Ada doğduğundan beri de yazılarından takip etmişimdir. Tüm kitaplarını (neredeyse) okumuşumdur. Hatta öyle ki medya ile ilgili yazılarını derlediği “Yağmurdan Sonra” tüm iletişim fakültelerinde daha birinci seneden zorunlu ders kitabı olmalıdır. Hatta son dönemde daha da sık aklıma gelmeye başlamıştır Can Dündar’ın medya ile ilgili – bana kalırsa ders niteliğindeki yazıları.

Uzatmayayım alın okuyun demek için yazmaya başladım ya bu yazıyı… Kitabın arka kapağından da bir şeyler paylaşayım. Sonra bir şey anlatacağım:

 

Önce ürkerek bastı pedallara… Kırmızı bisikletin dengesi bozuldu. Fark ettirmeden seleden tutup düzelttim.

Acemi sürücüyü iltifatlar ve ıslıklarla yüreklendirdim.

Şimdi bazen arkasından tuttuğumu bilmeden bisikleti kendisinin sürdüğünü sanıyor, bazen ise tuttuğumu sanıp gerçekten kendisi sürüyordu.

Zamanla bisikleti kimin yönettiğini ayırt edemez oldu.

Oysa ben farkındaydım:
Kırmızı bisiklet uçmaya hazırlanıyordu.

Kitaptan bir alıntı bu; kitabın tanıtım yazısı da şöyle:

Kırmızı Bisiklet’te Can Dündar “baba olma” serüvenini, kendi yaşadıkları üzerinden okurlarla paylaşıyor. Kendi babasıyla ilişkisini, “babba” kelimesini ilk duyduğunda yaşadığı coşkuyu, başlardaki uykusuz gecelerde hissettiklerini ve onu takip eden, “Hangi masalı okumalı, hangi oyuncağı almalı?” gibi endişeleri, bütün içtenliğiyle dile getiriyor.

Ve kırmızı bisikletin iki tekerlek üzerinde seyretmesiyle uyanan, “Hangi okula göndermeli, tarihi nasıl anlatmalı, doğumu nasıl öğretmeli, beladan nasıl esirgemeli?” gibi kaygılarla, giderek bir yol arkadaşına dönüşen oğluyla ilişkisini anlatıyor.

Can Dündar, Kırmızı Bisiklet’in 20. baskısını hazırlarken kitabı elden geçirerek yeniledi. Kendi yaşadıklarının yanı sıra başkalarının deneyimlerine; günümüz çocuklarının, gençlerinin ve anne babalarının sorunlarına da yer veren yazar, kitabın yeni halini, yakın zamanda kaybettiği babasına vedasını anlattığı yazılarla sonlandırdı.

Anlatacağım şu ki; yazıya başlarken dedim ya; Can Dündar’ın yeni kitabı çıkmış… Az önceki paragrafta da okumuşsunuzdur 20.baskı diyor arkadaş ya… Ki ben hemen öncesinde yazıya koymak için kitap kapağını ararken kitabın ilk kapağı da çıktı ya karşıma… E bu kitap bende var… Hatta bu yazıyı yazdığım yerden kitaplığıma dönüp baktığımda da Can Dündar kitaplarının arasından bana bakıyor sırıtarak. Üşenmedim aldım baktım, Şubat 2005’de basılan ilk 3 baskıdan bendeki.

Can Yayınları’ndan çıkan bu baskıya Can Dündar hem babasına elveda niteliğinde yeni bir bölüm hem de yeni yazılar eklemiş. Yeni bir de önsöz yazmış. (O kadar da kötü durumda değilim yani) Dolayısıyla kitabın son yazısından bir iki satırla bitireyim:

İnsan, babası sağken bilemiyor, tahmin etse de konduramıyor:
“Bu, onu son görüşüm mü?”
“Elini son öpüşüm mü?”
“Yoksa son Babalar Günüm mü?”
O yüzden son kezmiş gibi doyasıya görmek, öpmek, sevmek gerekiyor…

 

 

En Popüler Babalar Günü Hediyesi: Giysi

20 Haz 2015 / / 0 Comments

O değil de; az önceki yazıda Z’nin bana gizlice babalar günü hediyesi alması hakkında yazınca aklıma geçenlerde elime geçen bir anket sonucu ve infografik geldi. (Aslında artık infografik değil de dataviz yada infoviz diyelim demiştik ama bu yazıya ekleyeceğim de aslında infografik olarak adlandırılabilir. Siz ilgili makaleyi okuyup kendiniz karar verin en iyisi)

Neyse; gelen bülten ve görsel der ki babalar gününde babalara en çok alınan hediye giysi. İlgili bülteni ve görseli ilk gördüğümde 639 kişilik bir gruba telefonla anket yapılmış olduğunu okumuş olsam da “hadi len” demiştim ama bugün allah için kendi 8 yaşındaki kızımla kaşla göz arasında hem benim babama hem de bana bildiğin giysi aldık hediye olarak. (Bir güç var yani)

Neyse, uzatmayayım. İlgili görseli aşağıya bir yere bırakayım; anket sonuçların kendiniz bakın.

Babalar Gunu_infografigi_2015 (1)

 

 

Older posts Newer posts

© 2024 Baba Olmak

Theme by Anders Noren — Up ↑