Baba olmak tamam, peki ya babasının kızı olmak?

Babaolmak.com’u uzun zamandır takip eden bir arkadaşım (ki bir süredir iş arkadaşım) konuya fazlaca sardırınca “Çok konuşma da konuk yazar ol madem” meydan okumama anında yanıt vererek çok hızlı bir şekilde “kız gözünden” babasının kızı olmayı yazdı… Tadından yenmez oldu yazı… Öyle ki bir süre sadece kendime sakladıysam da… Buyrun aşağıdadır yazı…

Birazdan yazacaklarımı, Z. büyüdüğünde okursa, aşağı yukarı benimle aynı şeyleri hissediyor olacak, bundan neredeyse eminim.

Anneler, “aynı babası” dedikleri zaman, her ne kadar bunu hoşlanmadıkları bir durum üzerine söyleseler de, kızlar her duyduklarında gururlanır ve içten içe bu söze memnun olup sırıtır! Çünkü, babasının kızı olmak, bir kız çocuğunu mutluluktan galakside havlusuz seyahat ettirecek yegane şeylerden biridir.

Yapı olarak ben babama benzerim.  Kızıl saçlı ve çilli olduğum için beni anneme benzetirler, ama babamı  tanısaydınız  yüz yapımızın, konuşmamızın, jest ve mimiklerimizin aynı olduğunu görebilirdiniz. Damak tadımızdan tutun da,  hoşlandığımız şeylere kadar her şey neredeyse aynıdır!

Babamla ilkokul ikinci sınıfa başladığımdan beri çok fazla vakit geçiremedim. Çünkü o, kaptan.  İlk zamanlarda, babam gittiğinde günlerce ağlar, evde bıraktığı fanilası ile uyurdum.  Düşüp bir yerimi acıttığımda, “anne” yerine “babacığım” diye ağlardım hatta. ( O yaşlarda  annemin ve babamın, bana ve kardeşime çok daha güzel bir gelecek sağlayabilmek için, ne kadar çok şeyden fedakarlık ettiğinden haberim yoktu gerçi. )  O zamanlar cep telefonları da olmadığı için seferdeyken iletişimimiz, haftada bir ya da iki haftada bir, Çamlıca Radyo (telsiz radyosu yani, FM değil) üzerinden birkaç saniyeliğine sesini duyabilmekten ibaretti.

Sonra, milyonlarca dezavantajının yanında bunun bir avantajını gördüm. Tuhaf değil mi? Babam uzakta olduğu için, geldiğinde bizi daha da büyümüş görüyor;  hareketlerimize, düşüncelerimize annemden daha çok sahip çıkıyordu. Bu, özlemin getirdiği bir kıyamamazlık değildi. Bu noktadan sonra, babam, annemden daha fazla şey  paylaştığım bir arkadaşım olmaya başladı.

Babam, hiçbir zaman bana “çünkü ben öyle diyorum”, “ben öyle istiyorum”  demedi. Her zaman bana “neden öyle olmaması gerektiğini” açıkladı.  Hiçbir zaman, bana “yapma” da demedi;  yaptım, olmadı, gördüm; sonra konuştuk. Ya da  yaptım, baktık oldu, birlikte sevindik!

Şimdi, babası ve Z. ‘nin hikayelerini okuduğumda, bunun bir baba için aslında ne kadar zor bir şey olduğunu anlayabiliyorum. Ben babamın üzerine titrediği minik kızıyım hep. Ben bir üzüldüğümde onun bin üzüldüğüne eminim. Ama bence baba olmak, aslında bu demek. Bazen, kendine rağmen…

(Burda yazmayı bırakıp, babamı aradım, sohbet ettik biraz. Sevilla’dan selamlar!)

Bugün,  babamla sahip olduğum iletişimi kelimelere dökmemin imkanı asla yok. Z., ama sen anlayacaksın. Z.’nin babası ve benim babam gibi babaları olan şanslı kızlar, anlayacaklar.  Tanrıya en çok bunun için şükrediyorum.

Ben babamı tarif edilemez bir tutkuyla seviyorum. Ben, babamın kızıyım! Ben babamın, kızıyım!