Gecen hafta yapılamayan aylık kontrol bugün yapıldı. Ateşli hastalıktan yeni kalkmış olan kızımız pek keyifli değildi muayene boyunca ama yine oldukça sakin durdu.

Bir önceki kontrolde 9380gr olan kızımız gecen hafta 9500gr’ı geömiş olmasına rağmen üç günlük ateş sonucunda 9400gr’a düşmüş ve dolayısıyla bir ayın sonunda neredeyse hiç “kilo” alamaış durumda.

Öte yandan boyu neredeyse 2,5cm uzayarak 76,5cm olmuş durumda. Azı dişleri iyice kabarmış ve gelmek üzerelermiş.

Günün en önmli gelişmesi 1 yaşını doldurmuş bir veet olarak artık gerçek süt ve hazır yoğurt yiyebilirmiş. Alıştıra alıştıra başlayarak günde bir su bardağına kadar pastorize süt içmeye başlayacak artık. (Gittikçe normal bir insan oluyor yani)

Ateşli hastalıktan yeni kalktığı için (ki daha önce yazmıştım, sanıyorum 6.hastalık) bugün aşı olamadı. Kızamık/Kızamıkçık/Kabakulak aşısı olması gerekiyordu ancak hastalıktan sonraki 1 ay içinde aşı olunamıyormuş, olsa da aşı tutmuyormuş, dolayısıyla önümüzdeki aya kaldı aşı olmak.

Gelişmeler yolunda yani…

Koskoca bir sene ne çabuk geçiyor… Bu yazım da bunun göstergesi… Babaolmak.com’u bir gece oturup yapıp birkaç saat içinde yayına açalı 19-20 ay kadar oluyor. Öte yandan elbette ki hem bu blog’un hem de hayatımın, hayatlarımızın dönüm noktasının üzerinden tam 12 ay geçti…

Babaolmak.com’daki “o” yazının ve fotografın üzerinden tam 365 gün geçti. Dünmüş gibi herşey; bir gece önce artık heyecandan uyuyamaz halde olmak, sabah erkenden hastaneye gidiş, bitmek bilmeyen bekleyiş… Sonra ameliyathaneye girişimiz ve  9.25 civarında kızımızın artık içerde değil, dışardaki yaşamının başlaması, kendi kendine nefes alması… “Nefesi kesilmek” denen şeyi ilk kez tam anlamıyla yaşadığım, ameliyathanede o ilk kucağıma verilişi…

Bugünse kendisi artık bir genç kız (!) Neredeyse yürümek üzere, desteksiz ve tutunmadan ayakta durabiliyor, (hatta 1-2 gündür 1-2 minicik adım da atıyor devrilmeden önce) Anne, baba, mama, tetiş (teyze), bebiş, hippis (kendisi hippi isimli gerçek bir köpek), ada (kankası), mine, abi, al gibi kelimeleri anlamlarını bilerek söylediği gibi şu nerde, bu nerde, hadi kitabını getir, al, ver, gel gibi soru ve komutları çok güzel anlayıp gereğini yapıyor. “Hayır” ve “yapma” kelimelerini çok iyi bilip işine gelmediğinde ise bilmiyormuş veya anlamıyormuş gibi yapabiliyor. Artık kendisine söylenen bazı basit kelimeleri anında tekrar edebiliyor, acıktığını ve susadığını çok bariz şekilde anlatabiliyor… Bizle veya yaşıtlarıyla oyun oynayabiliyor, şakalaşabiliyor hatta dün akşam gördük ki yakışıklı erkek çocuklarını ( Bknz: San; 9 aylık) kovalayıp yakaladıkça öpmeye çalışabiliyor…

Zaten çok hızlı olan gelişimi son aylarda öyle bir hız kazandı ki hergün yeni birşeylere, yeni mucizelere tanık oluyoruz ve bir yandan da biliyoruz ki bundan sonra yıllarca sürekli mucizeler olacak…

Ne diyeyim ki… Haddim olmayarak benden daha yeni babalara bir ufacık önerdide bulunacak olursam… O ilk dokuz ay hamilelik nasıl bitmek bilmiyorsa sonrası da tam tersi, göz açıp kapayana kadar geçiyor bir bakıyorsunuz 1.yaş bitivermiş… Hergünün kıymetini bilin…  :)